نخ‌های بخیه به دو نوع جاذب و غیرجاذب تقسیم می‌شوند. مدل غیرجاذب به وسیله آنزیم‌های سلول‌ها تجزیه و جذب می‌شود. زمان‌بندی این فرآیند به ماده تشکیل‌دهنده نخ، نوع بافت بخیه خورده و وضعیت خود بیمار وابسته است. معمولاً از نخ‌های جاذب برای بافت‌های داخلی بدن استفاده می‌شود، به‌ویژه در مواردی که ترمیم آن‌ها سریع‌تر انجام می‌گیرد. این اندام‌ها شامل رگ‌های جانبی نزدیک به پوست، عروق ادراری و مجرای صفراوی هستند. زمان جذب برای این نوع نخ‌ها معمولاً بین ۴۰ تا ۲۰۰ روز متغیر است و به نوع نخ بستگی دارد.

نخ‌های بخیه غیرجاذب به دو نوع طبیعی و مصنوعی تقسیم می‌شوند و معمولاً برای نگهداری بافت‌ها در مدت زمان طولانی به کار می‌روند. این نخ‌ها در بافت‌هایی که نیاز به زمان بیشتری برای ترمیم دارند، مانند تاندون‌ها، دیواره‌های شکمی یا در نواحی شکاف رگ‌ها، مورد استفاده قرار می‌گیرند. نخ‌های کت‌گوت و سیلک از جمله نخ‌های طبیعی هستند، اما استفاده از آن‌ها به میزان کمتری رایج است، زیرا معمولاً بیشتر از سایر نخ‌ها واکنش‌های منفی در بدن ایجاد می‌کنند. نخ سیلک به‌ویژه برای بستن سوراخ‌های ایجاد شده در حین جراحی مورد استفاده قرار می‌گیرد. از سوی دیگر، نخ‌های مصنوعی به‌دلیل دقت بالا، استحکام کششی و قدرت جذب بیشتر، معمولاً ترجیح داده می‌شوند. قطر نخ در استحکام آن تأثیرگذار است و عدد سایزی که برای توصیف آن به کار می‌رود، هر چه کمتر باشد، نشان‌دهنده قطر بیشتر نخ است.

آزمون های نخ بخیه جراحی بر اساس استاندارد ملی 7327 انجام می‌شود. آزمون‌های استریلیته باید به‌طور دقیق انجام شوند و مایعات داخل بسته‌ها باید شفاف، غیررنگی و بدون ناخالصی باشند. همچنین، این مایعات نباید حتی پس از نگهداری طولانی‌مدت، آسیب به نخ جراحی وارد کنند. نخ‌های جذب‌ناپذیر می‌توانند با استفاده از مواد شیمیایی خاص رنگ‌آمیزی و مجاز به رنگ شوند و باید از نخ‌های چندرشته‌ای یا تک‌رشته‌ای استوانه‌ای تشکیل شده باشند. نخ‌های چندرشته‌ای می‌توانند دارای روکش نیز باشند. همچنین، نخ‌های کت‌گوت نیز می‌توانند با رنگ‌های مجاز رنگ‌آمیزی شوند، هرچند که خودشان جذب‌پذیر هستند.