کیسه‌های ادرار به دو نوع قابل حمل و غیرقابل حمل تقسیم می‌شوند. نوع اول می‌تواند با استفاده از بندهایی که دور پا یا کمر حلقه می‌شوند، به بدن بیمار متصل گردد و در طول روز به راحتی همراه بیمار حمل شود. نوع دیگر، دارای مخزن بالاتری است و به تخت بیمار متصل می‌شود. کیسه‌های ادراری که به بدن بیمار متصل می‌شوند، ممکن است از بدنه پارچه‌ای ساخته شده باشند که این ویژگی به افزایش راحتی بیمار کمک می‌کند. این کیسه‌ها معمولاً زیر لباس بیمار قرار می‌گیرند و به راحتی قابل تشخیص نیستند.

کیسه‌های ادرار قابل حمل قادرند بین ۲۵۰ میلی‌لیتر تا یک لیتر مایع را حمل کنند، که این مقدار به سایز کیسه بستگی دارد. کیسه‌های ادرار یک لیتری نسبت به سایر کیسه‌های قابل حمل کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرند. از سوی دیگر، کیسه‌های ادرار بزرگتر، با حجم بین دو تا چهار لیتر، وجود دارند که می‌توانند به صورت یک‌بار مصرف یا چند بار مصرف باشند. کیسه‌های ادرار یک‌بار مصرف، برخلاف سایر کیسه‌ها، تنها یک دهانه دارند و پس از استفاده باید دور انداخته شوند. در مقابل، سایر کیسه‌های ادراری دارای دو درب در انتهای خود هستند؛ یکی برای اتصال به کاتتر و دیگری برای خالی کردن محتویات کیسه.

آزمون های فیزیکی و شیمیایی کیسه ادرار بر اساس استاندارد 4928 انجام می شوند(ISO 8669-2). کیسه ی ادرار از لحاظ فیزیکی باید برای نشتی، تعیین حجم و استحکام آزمایش شود. در این آزمون برای تعیین استحکام از وزنه استفاده می شود.